Nothing Ever Happens

Hoe bijzonder is tijd en ruimte te ervaren, mens zijn ervaren.
Gisteren nog in Andalusië, vandaag in Enschede.
De wonderlijke ervaring van vliegen van land naar land, andere plekken op de aardbol bezoeken. En de mind maakt herinnering na herinnering.
De prachtige locatie van El Rio de la Vida in Riogordo. Het zwembad waar je vanuit de living in kunt duiken.
De bergen, de Satsangs in de prachtige ruimte en in de ruime tuin. Het bezoek aan het meer met de Satsang in de natuur. De geiten die achterlangs over de berg en door de rivier liepen tijdens Satsang.
Het strand waar we het ontbijt aten en de Satsang daar die gade werd geslagen door bruine joggende passanten.
De lazy-dag aan zee met ons als zwemmende zeesterren en de hoofd-stand van de yoga-mensen uit de groep.
De liedjes die werden gezongen, de schaterlachen, de tranen van ontroering, angst, lachen…het maakt niet uit, het wandelen, het dansen.
Zo vol leven… Het zijn gedachten, herinneringen, beelden die verschijnen op dit moment in mij als ervaringsveld. Er zijn sensaties in ’t lichaam. En iets neemt het waar dat dit alles verschijnt, hier, NU.
Het is er niet, er zijn gedachten… prettige gedachten… maar gedachten. Nu hier, is er in werkelijkheid Niets… als ik niet denk aan iets, of iemand of als ik iets niet zie…is het er dan?
In wezen ervaren we steeds in het NU  gedachten, horen we geluiden, zien we beelden, ervaren we fysieke sensaties, voelen we emoties… het komt en gaat.

Hoe wonderschoon is het om ten volle mens te zijn en te ervaren dat elk moment het Nu is waarin we gedachten, geluiden, beelden, gevoelens, sensaties waarnemen als werkelijkheid. En waarneming is nergens geweest, gaat nergens heen, heeft niets gedaan, gaat niets doen, doet nu niets.